SANATA DAHİL HER ŞEY

  İnsan Neyle Yaşar? Tolstoy’un sorusuna cevap Zülfü Livaneli’den geliyordu; “ Dünyayı güzellik kurtaracak, bir insanı sevmekle başlayacak her şey ” Bana göre Tanrının yeryüzünde ki gölgesi olan Meleğin dediği gibi; ‘’Seven insan Tanrı’nın, Tanrı da onun içindedir, çünkü Tanrı sevgidir.’’ İnsan Neyle Yaşar? Sorusunun cevabı ‘’SEVGİDE’’ gizli. Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları’nın, Hasan Ali Yücel Klasikler Dizisinden okuduğum, İnsan Neyle Yaşar? kitabı, konu olarak birbirine benzeyen altı kısa öyküden oluşmaktadır. Öyküler, Tolstoy’un yaşamının son dönemin de filozof yönüyle çok sık düşündüğü, din ve ahlak anlayışını insan sevgisi üzerinden anlatmaktadır. İnsanoğlu, ilk var olduğu günden beri, benliğinin gerçekliğini aramıştır. Antik Çağdan, günümüze kadar düşünürler, insanın var oluşsal nedenini sorgulamıştır. İnsan kendisini kimin yarattığını, neden yarattığını merak etmektedir. Anlam arayışı içinde olan insan kedini aradığı cevaba göre hazırlamaktadır. ...

  ‘’ ... Tam bu sırada kekik kokuları ve ince çıtırtılarla dolu havayı hafiften gelen bir saz titretti. Müzikle uğraşan ve bir müzik mektebinde vazifesi olan arkadaşım doğruldu. Kaşlarını çatarak dinlemeğe başladı. Yol amelesinin çadırı tarafından gelen saz ustaca çalınan bir meydandan sonra, susar gibi oldu ve bir erkek sesi o zamana kadar duymadığımız, fakat bize yabancı gelmiyen bir halk şarkısı söylemeğe başladı: Döndüm daldan kopan kuru yaprağa Seher yeli, dağıt beni, kır beni; Götür tozlarımı burdan uzağa Yarin çıplak ayağına sür beni Aldım sazı çıktım gurbet görmeğe, Dönüp yare geldim yüzüm sürmeye, Ne lüzum var şuna, buna sormaya, Senden ayrı ne hal oldum gör beni Ayın şavkı vurur sazım üstüne Söz söyleyen yoktur sözüm üstüne Gel ey hilal kaşlım dizim üstüne Ay bir yandan sen bir yandan sar beni Yedi yıldır uğramadım yurduma Dert ortağı aramadım derdime Geleceksen bir gün düşüp ardıma Kula değil, yüreğine sor beni ...